امروز گلستان سعدی رو می خوندم که در یکی از حکایتهاش به تک بیت زیبایی رسیدم که دلم نیومد برای شما نزارمش
کجا خود شکر این نعمت گزارم
که زور مردم آزاری ندارم
آیا ما فقط باید برای داشته هامون خدا رو شکر کنیم یعنی وقتی خدا یه چیزی بهمون داد بگیم خدایا شکرت
گاهی اوقات خدا توانایی انجام بدی رو از انسان میگیره که به نظرم این یکی شکرش بیشتر از حالت قبلی باید باشه
نظر شما چیه؟
خدا سعدی شیرازی رو رحمت کنه
saied davoodi
